Toch weer?

Na mijn laatste blog, gedateerd maandag 29 september 2014, ben ik ermee gestopt omdat ik het gevoel had in herhalingen te treden en niet iets nieuws te vertellen had. Het is wel verbazingwekkend dat de kalender alweer zo veel verder is. Wat is er gebeurd in de tussenliggende periode?

Ik had gedacht met IFLA te stoppen na mijn 2e termijn de Standing Committee van de Information Litercy Section als Information Coordinator ..... maar inmiddels heb ik dezelfde positie bij de sectie 'School Libraries' https://www.ifla.org/school-libraries. Een oude liefde, waar ik meerdere keren onderzoek heb gedaan.

Om het nog bonter te maken ben ik ook nog Vice President (Association Relations) van IASL geworden http://www.iasl-online.org/.

Vorig jaar en nu ook weer in werd ik uitgenodigd door UNESCO/IFAP  http://www.unesco.org/new/en/communication-and-information/intergovernmental-programmes/information-for-all-programme-ifap/homepage/. Dit jaar voor Multilingualism in Cyberspace for Inclusive Sustainable Development”. Chanty-Mansiejsk, Chanto-Mansie, Russian Federation 4-9 June 2017 . Een hele reis.

Weet je dat er ruim 7000 talen zijn, niet allemaal met een schrift, maar dat ze in een snel tempo aan het ‘verdwijnen’ zijn. Onderwijs blijkt het meest effectief als het in de moedertaal wordt gegeven. Dus een pleidooi voor tweetalig onderwijs voor diegenen die internationaal willen communiceren.

En dan natuurlijk het overlijden van vrienden en kennissen: Han, mijn naamgenoot Albert, Gerrit-Jan ….. Je schrikt er toch van.

De aanleiding van deze bijdrage aan dit blog is de opmerking dat ik een ‘verhaaltje’ stuurde en de opmerking kreeg dat het een ‘blogwaardig’ verhaal was. Het staat hieronder. Of ik er mee door ga, hangt ook af van de reacties…..

Bedlampjes

De lampen op de beide nachtkastjes deden het niet meer. De kans dat ze allebei echt aan het eind van hun latijn waren gekomen, leek me niet zo groot, dus als echte onderzoeker aan de slag. De beide lampen gaan via een contactdoos naar een snoerschakelaar, zodat ze beide in één keer aan- en uitgezet kunnen worden. [Terzijde: En dat is echt heel gek: als je de schakelaar omzet gaat de dichtstbijzijnde lamp meteen branden en een paar seconde later pas ook de andere lamp.]

Afzonderlijk kon ik, via een verlengsnoer elk van de lampen afzonderlijk laten branden, dus daar lag het niet aan. Toen de snoerschakelaar geopend. Het metalen element dat voor de verbinding zorgt was totaal verroest. IJzer kan door corrosie 20 maal dikker worden.  Daardoor waren de verbindingskabels afgesneden.

Dus een nieuwe snoerschakelaar …. Dus naar de lokale Praxis (we hebben er 4, één ervan is mijn ‘Favoriete Praxis’. Ik denk dat ze hun ogen uitkijken als ze mijn Amsterdamse Praxis zouden bezoeken). Een snoerschakelaar … nog nooit gezien.

Deze kwam uit Nederland en ik had er toen een paar meegenomen. Nog 2 over en ik vond ze.

Aan de slag. Eén van de schroefjes waar een van de elektriciteitsdraadeindjes (mooi scrabblewoord) in moet, wilde niet draaien, maar na enig aandringen draaide het, maar ook het hele systeempje zodat de opening om de draad te bevestigen niet meer toegankelijk was.

Het subsysteempje eruit gehaald, begrepen, hoe het in elkaar steekt, maar het lukte me niet het weer functionerend terug te zetten.

[In mijn jonge jaren had ik ooit een wekker uit elkaar gehaald en vervolgens weer in elkaar gezet. Ik hield alleen een paar, verwaarloosbare, elementjes over. Vermoedelijk door de fabrikant erin gezet om een hogere prijs te kunnen vragen. Dat de wekker het daarna niet meer deed, is me nog steeds een raadsel.]

Gelukkig was er nog een  snoerschakelaar in de originele Praxisverpakking (volgende keer koop ik er meer). De procedure herhaald, waarbij ik met een ander tangetje het contactpunt vasthield. En ja hoor, beide bedlampjes gaan weer gezamenlijk aan.

En wonderwel: de bedlampjes doen het weer en kunnen weer vanaf het bekende punt bediend worden. En daar ging het over.

Nog net september

​

Ik las de afgelopen week een leuk verhaal in het Parool over waarom Mark vd Werf geen leraar meer wilde zijn. Twee herinneringen van mijzelf. Heeeeel lang geleden volgde ik tijdens mijn studie sociologie aan de Universiteit van Amsterdam een cursus ‘vakbekwaamheid’ om op 1^e graad niveau onderwijs te kunnen geven. Twee stages maakten deel uit van de cursus. De eerste deed ik op de Rietveld academie, ongebruikelijk maar heel leuk. De studenten deden net alsof ik er niet was en er waren interessante docenten. De tweede was op een middelbare school in Hoofddorp. Een klas vol met vooral kinderen van KLM personeel. Ik had hiervoor 4 jaar als steward bij de KLM gewerkt en herkende het meteen: ‘ppfffff dit jaar weer met de Kerst naar Rio’.

In eerste instantie was ik daar ‘assistent’ en mocht de box met achtergrondmateriaal voor het schrijven van het opstel meeslepen. Vervolgens mocht ik alleen opzicht houden tijdens de periode die voor het schrijven was toegeschreven.

‘Je zit nu al een tijd niets te doen, heb je hulp nodig? ‘Nee ik schrijf zoiets altijd de avond van tevoren en krijg altijd een 7’. Meester mogen we de klassen rond voor ….. Ik weet niet meer waarvoor, maar het werd me, nadat ze toestemming hadden gekregen, wel duidelijk dat ze de boel bedonderden en dat de hele klas dat wist. Vervolgens ontstond de situatie dat zij buiten en ik op de drempel van het lokaal stond en hen ‘sommeerden’ weer in de klas plaats te nemen.

Vervolgens de vraag ‘waarom’. Toen kwam de machtsstrijd. Ik realiseerde me het dilemma: als ze niet zouden gehoorzamen, kon ik mijn aspiratie om leraar te worden wel opgeven. Voor hen was het gehoorzamen aan mijn opdracht natuurlijk een vreselijk gezichtsverlies. Dus ik zeg ‘omdat IK het zeg!’

​Tot mijn opluchting zwichtten ze en gingen onder hoongelach weer de klas in. Met mijn 1,95 lengte had ik toch een voordeel.

Tijdens die cursus moesten we ook lessen aan elkaar geven. De eerste keer dat het mijn beurt was, kreeg ik na 3 minuten een volledige black-out. Na, voor mijn gevoel uren, begon ik gewoon opnieuw. Bij de nabespreking bleek dat niemand dit had opgemerkt.

Uiteindelijk ben ik toch nog ‘meester’ geworden, bij de Universiteit van Amsterdam en de Universiteit van Pretoria (en als gastdocent in Boekarest, Tallinn, Beijing etc)

Toen ik na een college bij de Universiteit van Pretoria terug liep naar mijn appartement, kwam plotseling het gevoel bij mij op dat de studenten denken dat ik de ‘waarheid’ vertel. Dus de volgende keer opende ik het college met die vraag. Inderdaad, bijna alle vingers gingen omhoog. Grote verbaasdheid toen ik probeerde uit te leggen dat ik alleen maar ‘mijn’ waarheid vertelde en dat het hun taak was om te onderzoeken in hoeverre ik gelijk had. Ze vonden het een leuk perspectief.

Van al mijn onderwijsactiviteiten vond ik het stimuleren van de studenten het leukst.  

_____________________________________
www.albertkb.nl

Herinneringen.

Maandag wasdag, dinsdagmiddag de kapper dicht, woensdagmiddag de groenteman …. in Amsterdam althans …. als ik het mij goed herinner. Nu scheelt het niet veel of AH is bijna 24 uur per dag open.

Zondagavond werd een grote teil met wasgoed op het gasfornuis gezet, verhit en dan kon het de hele nacht weken. Ik herinner me goed het wasbord waarop mijn moeder vervolgens op maandag een en ander verwerkte. Ik heb geen idee wanneer de eerste wasmachine bij ons thuis zijn intrede deed. Wel weet ik nog de komst van de tv, met alle gevolgen van dien. Woensdag- en zaterdagmiddag het huis vol met kinderen die na afloop een snoepje kregen en de ‘tribune’ die opgebouwd werd voor een voetbalwedstrijd. Zij kregen geen snoepje na afloop, maar hadden intussen iets anders gekregen.

Een paar jaar geleden las ik een studie waaruit zou blijken dat ondanks de intrede van allerlei apparaten, de hoeveelheid tijd die huisvrouwen aan het ‘huishouden’ besteden nauwelijks is gewijzigd, ondanks Dyson en voorgangers (http://www.dyson.nl/).

Na terugkomst in Jacumã werden we 5 dagen verrast met storm en enorme regenbuien. Een beetje teveel van het goede, zelfs voor de tuin. Het zwembad stroomde over. Zeker een meter breed werd de duinenrij meegenomen naar de zee. Veel van de ‘baraca’s’ aan het strand hadden forse schade: terrassen onderuitgehaald etc. De schade aan het eigen huis beperkt zich gelukkig tot een drijfnatte muur aan de windzijde. Die wordt nu in een snel tempo weer droog.

Ik las intussen (voor de 2^e keer) Henning Mankell’s Midzomermoord. Het speelt zich grotendeels in augustus af in Ystad, Zweden ( we zijn er geweest en hebben er rondgelopen). Hij herhaald vele malen dat het zo warm is: ’s avonds zelfs 19 graden. Hier is het ondanks de dagenlange regen niet onder de 22 graden geweest. Maar ik liep wel met een lange broek, hemd, trui en sokken rond.

Mankell hield tijdens IFLA 2010 de keynote speech. Een heel goed verhaal en een zeer aimabele man.

Tijdens het verblijf in Europa is Uma overleden. Zij was de middelste van de drie puppy’s. Neta besteedt nog steeds veel aandacht aan haar grut: opletten of er geen problemen zijn en met ze spelen. Zo zijn ze gisteren met hun drieën zeker een uur bezig geweest om ieder aan een kant van een plastic zak te trekken, die ze ergens gevonden hadden.

Op de foto is Madame Nora, de oudste. Poepie (zoals ik haar voor het gemak maar noem) is kennelijk weer ergens aan het spelen. Zij liggen graag onder banken, bedden enz. Gezien hun hoogte niet zo verwonderlijk.

Tijdens IFLA in Lyon (http://conference.ifla.org/ifla80/) kwam ik Christina Tovete weer tegen. Na jaren van goede samenwerking had ik haar weer een hele tijd niet meer ‘gezien’. Als je dan vervolgens afscheid neemt, bekruipt toch de gedachte dat dit, gezien de leeftijd,het misschien de laatste keer is dat je elkaar treft.

Ongeduldig, als ik ben, kan ik maar moeilijk wennen aan de trage ‘upload’ en ‘download’ snelheden. Maar als het waar is dat je ‘geest’ je in een paardrijtempo achter na komt, heb ik nog wat te verwachten. Het ‘uploaden’ van deze drie plaatjes duurde 45 minuten…….

Ik zou verder graag verlost willen worden van al die berichten dat ik een prijs gewonnen heb of waarin gevraagd word deel te nemen aan een uiterst lucratieve activiteit. Maar dat zal wel blijven zoals Cicero, die geacht wordt iedere toespraak te hebben beëindigd met 'en voorts ben ik van mening dat Carthago verwoest moet worden'. 

Lang geen bericht

Ik heb lang geen bericht geschreven, terwijl er toch wel wat te melden was. Zo was er de vorige week de verjaardag van Biza. Ik ga er maar van uit dat ze nog in leven is en elders woont.

Het 'gat' dat ze door haar verdwijnen heeft achtergelaten, heeft Neta opgevuld door op 18 juni drie dochter te baren: Madame Nora, Uma, (Portugees voor één (vr) en Puppy (op zijn Portugees uitspreken als Poepie). Enige hulp was wel nodig bij de bevalling, maar verder ging alles prima. Alhoewel, ze besteedde toch wat minder aandacht aan de kinderen dan bij het eerste nest. Ze kwamen echter niets te kort. 

Je kunt bijna niet ophouden met hun doen en laten te fotograferen en te filmen.
Neta heeft geen zin meer om ze te voeden en ze maken nu de stap naar het vaste voedsel. Dat was even raar, want waarvoor zou zo'n bakje met zachte brokjes anders voor bedoeld zijn dan om er languit in te gaan liggen. Maar dat werd snel geleerd. Nu moet de stap naar de harde brokjes gemaakt worden en dat lukt nog niet erg.

Op facebook heb ik af en toe wat foto's geplaatst facebook.com/albert.boekhorst.

Maar hier ook een paar.

En dan is er natuurlijk Stoffel. We kregen hem van kennissen, waar hij alleen maar binnenshuis kon verblijven. Stoffel gaat volledig zijn eigen gang. Hij vindt het wel leuk om door het huis te wandelen. Zo om de dag komt hij een banaan en een tomaat halen. 

En natuurlijk hebben we de Copa de Mondo overleeft. Voor Ari was het wel heel zuur om te zien dat de hooggespannen verwachtingen van de Brazilianen niet gerealiseerd werden. Ik vond de zweefduik van Van Persie prachtig en natuurlijk was het jammer dat aan het slot Van Gaal niets meer in zijn trukendoos had.

Biza

Een triest bericht deze keer. Vorige week zondag (1 juni) heeft Biza kennelijk kans gezien over het afgeschermde deel van het hek naar de Palmentuin te klimmen en is sindsdien spoorloos. Het afgeschermde deel is 60 cm hoog en Biza 25 cm ..... Aan het eind van die zondagmiddag kwamen we er achter dat e niet meer thuis was. Overal rond gekeken en gevraagd, maar in het donker is het moeilijk zoeken. De volgende dag op veel plaatsen A4'tjes met tekst en foto opgehangen, maar geen enkele reactie. Ze moet dus ergens zijn, maar waar. De kans dat we haar nog terugvinden is nu wel heel klein geworden. We missen haar heel erg.  Deze video van Biza is opgenomen toen ze nog niet wegvluchtte zodra ze een camera zag, geschrokken van het flitslicht.
De eerste poging voor het uploaden duurde 2 uur. Toen bleek dat het uploaden vastgelopen was..... Ook in tweede instantie lukt het niet om video's te uploaden. Dus daarom foto's ipv video's

Stoffel gaat zo zijn eigen gangetje. Eet dagelijks een tomaatje, die ik hem geef, en scharrelt verder zijn kostje bij elkaar. Schildpadden hebben geen tanden, maar hele sterke en scherpe kaken (volgens wikipedia in het Engels en afbeeldingen

Vandaag is Arí jarig. Hij is 36 geworden dus kan ik hem plagen met de opmerking dat hij nu tegen de 40 loopt.

Maar het meest belangrijke voor hem is natuurlijk dat vandaag de 'Copo do Mundo' 2014 begint. Enfin die 4 weken overleven we ook wel. 

Juni is de maand met ,statistisch, de meeste regen en af en toe gaat het ook stevig tekeer. Met de regen dus muggen en dit jaar hebben ze het wel heel erg op mij gezien. Ik heb er op de volgende manieren last van: onzichtbaar, enorme jeuk, vooral op mijn benen. Kleine rode plekjes, tientallen bij elkaar, geen jeuk, 'normale' jeukbulten en grote (1,5 cm) rode vochtblaasjes. De laatste twee jeuken weer enorm. Dus smeren, smeren en nog een smeren met anti-muggencrème en crème voor 'na de prik' ...... maar het helpt niet echt veel.

Stoffel

Sinds twee weken hebben we een nieuwe huisgenoot: een schildpad, door Mary ‘Stoffel’ (Fabeltjeskrant) gedoopt. Hij/zij (ik heb geen idee) is ongeveer 50 cm lang en best zwaar.

Shawn berichtte me dat het gaat om een "Padloper Skilpad"

Maar eerst moesten we naar Vista Serrana omdat de moeder van Ari een tia heeft gehad. In eerste instantie kon ze bijna niet meer praten. Gelukkig viel het allemaal mee en kon ze na een paar dagen het ziekenhuis verlaten. Ze lag op een zaal met in totaal 6 mensen, een situatie die we geloof ik in Nederland niet meer kenen.

Ze was heel blij om ons te zien en natuurlijk nog blijer toen ik haar kwam ophalen om naar huis te gaan. Maar ze is veel te mager en heeft een diabetische en bloeddrukprobleem.

Stoffel is een verhaal apart. De enige manier van communiceren tot nu toe is, als je hem ziet, hem op te tillen en ergens anders neer te zetten. Je hebt geen idee of hij voldoende eten en drinken kan vinden. Volgens Shawn moet er in de tuin voldoende ingrediënten aanwezig zijn.     

Gisteren liep hij op het randje van het zwembad en verloor bijna zijn evenwicht. Gelukkig zag ik dat en heb hem weer overeind gezet. Vanmorgen liep hij weer door het huis .....

Ari bouwt zijn culinaire vaardigheden en zijn fantasie steeds verder uit, wat leidt tot heerlijke gerechten, die er niet alleen smakelijk uitzien, maar ook heerlijk zijn.  

We gaan nu onze ‘winter’ in dus ‘regentijd’. Af en toe krijgen we daarvan een voorproefje.

Huwelijk

Het heeft bijna een jaar aan voorbereiding gekost. Documenten moesten vertaald worden, voorzien van stempels van het Braziliaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken en het Nederlandse Consulaat, gelukkig hebben beide een kantoor in Recife. Daarna beëdigde vertalingen. Een M-46 verklaring ... Maar 21 februari was het zover en zijn Arí en ik door Ary-Jan als BABS in Amsterdam getrouwd.

Meer foto's zijn te vinden op http://boekhorst.trouwfotograaf.nu/